Το σύστημα αυτό βρίσκεται σήμερα σε κρίση, τις ρίζες της οποίας μπορούμε να παρακολουθήσουμε ήδη από τις αρχές της δεκαετίας του
’70 και την εξέλιξη της οποίας παρακολουθούμε μέσα από φαινόμενα, όπως η επιρροή πάνω στον κόσμο του επιδοτούμενου θεάματος είτε ακροάματος της διεθνούς δισκογραφικής αγοράς, η γενικότερη αμφισβήτηση της αξιολογικής διάκρισης «υψηλής» τέχνης και «ελασσόνων» πολιτιστικών δραστηριοτήτων (και ο συνεπακόλουθος προβληματισμός ως προς την συντριπτική προτίμηση των κρατικών φορέων υπέρ της πρώτης κατηγορίας), καθώς και, σε επίπεδο διαχείρισης των επιχορηγούμενων πολιτιστικών φορέων, η σταδιακή υιοθέτηση μεθόδων χρηματοδότησης και διοίκησης που αντλούν την έμπνευσή τους από τον ιδιωτικό τομέα.
Σήμερα, το
ευρωπαϊκό πολιτιστικό τοπίο αλλάζει ραγδαία, καθώς παρατηρούνται νέα φαινόμενα, όπως η βαθιά κρίση του δίσκου και η εμφανής πλέον επιρροή της οικονομικής λογικής στο ίδιο το περιεχόμενο των μουσικών δραστηριοτήτων. Όσο και αν είναι νωρίς να κάνει κανείς προβλέψεις ως προς το μέλλον του κόσμου του επιδοτούμενου θεάματος είτε ακροάματος, η σταδιακή διολίσθηση από την κουλτούρα των θεσμών στην κουλτούρα του γεγονότος και η συνεπακόλουθη όξυνση της κρίσης στη δημόσια επιδότηση των μεγάλων οργανισμών πρωτογενούς παραγωγής, όπως συμφωνικές ορχήστρες, ραδιοφωνίες και λυρικά θέατρα, φαίνεται αναπόφευκτη.
| © Περιοδικό «Μουσικολογία» |
