Περιλήψεις

Ίων Ζώτος

Τιμές και αξία της αγγλικής όπερας γύρω από το 1702

Μεταξύ του 1642 και του 1660, η «Κοινοπολιτεία» («Commonwealth») του «Λόρδου Προτέκτορος» Oliver Cromwell έκλεισε στο κοινό τις πύλες των θεάτρων στην Αγγλία. Με την Παλινόρθωση της Βασιλείας το 1660, ο Κάρολος Β΄ έδωσε νέα ώθηση στην θεατρική ζωή του Λονδίνου με τους δύο δραματικούς θιάσους τους οποίους εθεσμοποίησε. Πριν την επικράτηση της ιταλικής όπερας, μεταξύ του 1705 και του 1711 με τον Rinaldo του Händel, τα θεάματα που προσεφέροντο στο Λονδίνο ήσαν είτε παλαιότερα «κλασσικά» έργα, εμπλουτισμένα με επιπρόσθετη ορχηστρική και φωνητική μουσική, είτε «αγγλικές όπερες» («semi-operas»), υβρίδιον είδος, κάτι ανάλογο με το γερμανικό «Singspiel», με εξωτικό συχνά περιβάλλον, «με μουσικές εξαίσιες και φωνές», με σκηνικές μετακινήσεις, με πλούσια κοστούμια και διάλογο, εν αντιθέσει προς την «ιταλιανίζουσα» όπερα, στην οποίαν ο διάλογος ήταν τραγουδισμένος υπό μορφήν «recitativo». Η παράστασις της Παρθένου Προφήτιδος το 1702 (έργο μετριωτάτης μουσικής αξίας) αντιπροσωπεύει το ne plus ultra της σκηνικής χλιδής και σπατάλης του λυκόφωτος της αγγλικής όπερας. Κρίσεις διανοουμένων της εποχής μάς βοηθούν να αντιληφθούμε το αδιέξοδο στο οποίο είχε φτάσει η αγγλική μουσική εδώ και τριακόσια περίπου χρόνια.

© Περιοδικό «Μουσικολογία»