Η μέθοδός τους,
η αποκαλούμενη
Νέα Μέθοδος, έγινε επίσημα αποδεκτή από το Πατριαρχείο της Κωνσταντινούπολης, τη
Μεγάλη Εκκλησία, το 1814. Από τα θεωρητικά έργα περί της μεθόδου των που εξέδωσαν οι
Τρεις Δάσκαλοι, δύο είναι σήμερα γνωστά, και τα δύο του Χρύσανθου: το
Θεωρητικόν Μέγα της Μουσικής (Τεργέστη 1832) και η
Εισαγωγή εις το Θεωρητικόν και Πρακτικόν της Εκκλησιαστικής Μουσικής συνταχθείσα προς Χρήσιν των Σπουδαζόντων αυτήν κατά την Νέαν Μέθοδον (Παρίσι 1821).
Παρόλο που η εξέλιξη της μουσικής σημειογραφίας στη διάρκεια της Τουρκοκρατίας είναι ακόμη και σήμερα μάλλον σκοτεινή, η Μεταρρύθμιση του 1814 έχει, συχνά, υπέρμετρα κατακριθεί ή υμνηθεί. Στο άρθρο αυτό γίνεται προσπάθεια μιας αντικειμενικότερης εκτίμησης της
Νέας Μεθόδου και των δύο εκδόσεων όπου
αυτή αναπτύσσεται.
| © Περιοδικό «Μουσικολογία» |