Το σκεπτικό, στα πλαίσια του οποίου κινείται το άρθρο, είναι σε γενικές γραμμές το εξής:
Η ανάγκη να γίνει μέσα σε σύντομο χρονικό διάστημα μία αναδιάρθρωση των υπηρεσιών της
Εθνικής Λυρικής Σκηνής, ώστε να μπορέσει το θέατρο να ανταποκριθεί στις υποχρεώσεις που δημιουργεί ο νέος Νόμος περί Δημόσιας Διοίκησης (Νόμος 1232/82), τοποθετεί για μια ακόμα φορά τη διοίκηση της
Εθνικής Λυρικής Σκηνής μπροστά σε ένα δίλημμα που είναι κοινό για την ελληνική δημόσια διοίκηση: ή να κάνει βιαστικά μια αναδιάρθρωση, που θα δημιουργεί εκ των ενόντων θέσεις και θα αντιμετωπίζει βραχυπρόθεσμα ανάγκες και προβλήματα του παρόντος, ή να αδιαφορήσει για τα περιορισμένα πλεονεκτήματα βραχυπρόθεσμων ρυθμίσεων και να επιδιώξει μέσα στα πλαίσια ενός νέου οργανισμού της
Εθνικής Λυρικής Σκηνής μια σφαιρική και με μακροπρόθεσμη προοπτική αναδιάρθρωση των υπηρεσιών, έτσι ώστε να εξυπηρετούν με τον καλύτερο δυνατό τρόπο τον καλλιτεχνικό-πολιτιστικό προορισμό του ιδρύματος.
Το κείμενο στηρίζεται στη βεβαιότητα ότι το δίλημμα δεν είναι μοιραίο. Το Διοικητικό Συμβούλιο της
Εθνικής Λυρικής Σκηνής είχε και έχει
συγκεκριμένες δυνατότητες να εργαστεί για την εκπόνηση ενός νέου οργανισμού της
Εθνικής Λυρικής Σκηνής και να εντάξει βραχυπρόθεσμες ρυθμίσεις σε μια συνολική αναδιάρθρωση των υπηρεσιών της
Εθνικής Λυρικής Σκηνής. Συμβολή στην επίτευξη αυτού του στόχου είναι οι σκέψεις που αναπτύσσονται στο άρθρο.
| © Περιοδικό «Μουσικολογία» |