Το άρθρο επιδιώκει, με αντικείμενο έργα ελληνικής δημιουργίας, να παρουσιάσει ένα ερμηνευτικό υπόδειγμα που βασίζεται στη «συνολική» αισθητική παρατήρηση ενός έργου και συνδυάζει τρόπους της «φιλολογικής» ερμηνείας με τεχνικές της μουσικής ανάλυσης. Το πρόβλημα της σχέσης δυτικής και ελληνικής παράδοσης τίθεται εδώ πιο έμμεσα, ως πρόβλημα στυλιστικών προεκτάσεων και ομοιοτήτων.
© Περιοδικό «Μουσικολογία»