Το άρθρο εντάσσεται στο πλαίσιο μιας κριτικής αισθητικής, η οποία επιχειρεί την κατάδειξη των αντιφάσεων των θεωριών της αναλυτικής πρακτικής. Στις προσπάθειες σύγχρονων δομιστικών θεωριών, που επιδιώκουν να αποκαταστήσουν την ενότητα «προβληματικών» έργων μέσω μιας καθαρά τεχνικής ανάλυσης και φορμαλιστικής λογικής εξήγησης «κρυμμένων» διαστάσεών τους, αντιπαρατίθεται ένας τύπος ανάλυσης που στοχεύει στην ερμηνεία των διαστάσεων αυτών ως συστατικών προϋποθέσεων της αισθητικής μορφής. Το «παράδοξο», όπως υποδηλώνεται με την έννοια «αντικειμενικότητα της έκφρασης» (Αντόρνο), αποτελεί μία έννοια-κλειδί, ιδιαίτερα για τα ώριμα κουαρτέτα του Μπετόβεν.Προς τον σκοπό αυτό, στο άρθρο αυτό επανεξετάζεται η έννοια «μουσικό έργο» ως ολότητα και αντιπαρατίθεται προς τη «θεματοποίηση της διάσπασης» στο ύστερο έργο του Μπετόβεν. Αντιπαρατίθεται επίσης στη μετάθεση της ενότητας στην καντιανή σφαίρα του «υπεραισθητού», η οποία συνδέεται με την έννοια της «αισθητικής ιδέας».
© Περιοδικό «Μουσικολογία»