Το άρθρο μετέφρασε η Φύλλια Κικίλια για λογαριασμό της Μουσικολογίας, ανεξάρτητα από τη μετάφραση του έργου από την Έφη Κορομηλά, για λογαριασμό των εκδόσεων Ωκεανίδα (Αθήνα 1995). Πρόκειται για ένα κεφάλαιο από το βιβλίο του Ιουλίου Βερν Το Παρίσι στον 20ό αιώνα. Μήπως το λογοτεχνικό αυτό κείμενο συμπυκνώνει με πιο εύλογο και κριτικό τρόπο μερικά από αυτά που μάταια αγωνίζονται να σχηματοποιήσουν οι σημερινοί επιστημολόγοι; Δεν αποτελεί ειρωνεία των στερεότυπων απόψεων το γεγονός ότι ο «άγνωστος μεγάλος καλλιτέχνης» που «ανακαλύφθηκε τελευταία» έγραφε στα 1947 «μελωδίες που θα μπορούσαν να έχουν την υπογραφή του Μπετόβεν ή του Βέμπερ»; Και δεν αποτελεί κοινωνιολογική κριτική των επιστημών, της γνώσης, του εφευρετικού πνεύματος και της τελειοκρατίας ο διάλογος: «“Να λοιπόν, αυτό που η εποχή μας ήταν άξια να επινοήσει! Ένα πιάνο-κρεβάτι-σκευοθήκη-τουαλέτα!”. “Και κομοδίνο”, είπε ο Ζακ. “Όπως το λες, αγαπητέ μου. Είναι πλήρες!”», με τον οποίο τελειώνει το κεφάλαιο «Περί παλιάς και σύγχρονης μουσικής και της πρακτικής χρήσης ορισμένων οργάνων»;
© Περιοδικό «Μουσικολογία»