Το άρθρο αυτό προσπαθεί καταρχάς να μας εισαγάγει σύντομα σε ορισμένα προβλήματα μεθόδου της ιστορικής μουσικολογίας (η οποία βασίστηκε κυρίως σε γραπτά μουσικά κείμενα ως πηγές ιστοριογραφίας) κατά την έρευνα μουσικών πολιτισμών για τους οποίους δεν υπάρχουν καθόλου (ή υπάρχουν ελάχιστα) ντοκουμέντα καταγεγραμμένης μουσικής. Αναγνωρίζεται η ισοτιμία λογοτεχνικών, εικονογραφικών και προφορικών μαρτυριών προς τις μουσικές πηγές, από την πλευρά μιας ιστορικής εθνομουσικολογίας, με αίτημα τη συγκρότηση της ιστορικά «αντικειμενικής» εικόνας συγκεκριμένων ιδιότυπων μουσικών πολιτισμών βάσει των περιγραφών βιωμάτων, που θέτουν στην επιστήμη το ερώτημα για μια σύγχρονη έννοια της «πρόσληψης», ως πρόσληψης ενός «απέναντι», ως περιγραφής εξ αποστάσεως – όπως διαπιστώνεται στη συγκεκριμένη περίπτωση, κατά την έρευνα της μουσικής ζωής της Κωνσταντινούπολης – μουσικών πολιτισμών. Η προβληματική αυτή εντάσσεται σε μια κοινωνικοϊστορική ερμηνευτική μέθοδο της ευρωπαϊκής μουσικολογίας με συστηματικό στόχο.
© Περιοδικό «Μουσικολογία»