Το κείμενο πραγματεύεται βασικές έννοιες από την τρίτη
Κριτική του Kant (
Κριτική της Κριτικής Ικανότητας), όπως είναι ο
αναστοχασμός, η
αισθητική επαγωγή σε σχέση με τη λογική επαγωγή, η
αισθητική ιδέα σε σχέση με τη
ρυθμιστική ιδέα, καθώς και το ιδιαίτερο νόημα της
«εμπάθειας». Στο κείμενο αναλύεται η απόκλιση των εννοιών αυτών από την καντιανή θεωρία της γνώσης. Η συγγραφέας τις εξετάζει εφαρμόζοντάς τες στην ανάλυση των
χαρακτηριστικών που διακρίνουν τη μορφή της σονάτας στο έργο του Beethoven και τις συγκρίνει με τις σημασίες που προκύπτουν από τη μελέτη της μουσικής
μορφής – με την έννοια της λειτουργικής ανάλυσης, όπως συναντάται στη θεωρία του E. Ratz. Έτσι, στο άρθρο προβάλλει το πρόβλημα της μορφικής ανάλυσης σε σχέση με μια σύγχρονη αισθητική θεωρία.
| © Περιοδικό «Μουσικολογία» |