Το άρθρο επικεντρώνεται στις προτάσεις τριών μεγάλων δασκάλων – του Walter Gieseking, του Heinrich Neuhaus και του Alfred Cortot – η δραστηριότητα των οποίων αναπτύχθηκε κατά το πρώτο ήμισυ του 20ού αιώνα.
Η έρευνα στηρίχθηκε σε τρία βιβλία που έγραψαν οι
ερμηνευτές και παιδαγωγοί, και τα οποία περιλαμβάνουν αναλύσεις των διδακτικών τους μεθόδων, καθώς
και τις ιδιότυπες προσεγγίσεις τους της ερμηνευτικής αισθητικής. Επιχειρείται η καταγραφή των απόψεών τους αναφορικά με τη σχέση ανάμεσα στην τεχνική και την έκφραση, τη διαίσθηση του ερμηνευτή και την πιστότητα της ερμηνείας, καθώς και ανάμεσα στη σημασία του ηχοχρώματος («toucher») και τη δομή των μουσικών φράσεων.
Στοχεύοντας σε ορισμένα γενικά συμπεράσματα, η μελέτη επικεντρώνεται στην επίδραση της ερμηνευτικής παράδοσης διαφορετικών πιανιστικών σχολών και ορισμένων καλλιτεχνικών ρευμάτων του 20ού αιώνα, αναφορικά με τη μουσική παιδαγωγική.
| © Περιοδικό «Μουσικολογία» |