Το άρθρο αυτό είναι η διάλεξη που έδωσε ο Ludwig Finscher στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών στις 26 Απριλίου 2001. Το κείμενο δημοσιεύεται κατόπιν ευγενούς παραχώρησής του στη Μουσικολογία από το Μέγαρο και τη Βιβλιοθήκη «Λίλιαν Βουδούρη». Στο άρθρο εξετάζονται οι λόγοι για τους οποίους η συμφωνική μορφή του Haydn κατέστη δεσμευτική για όλους τους συνθέτες της γενιάς του, αλλά και για εκείνους των επόμενων γενεών. Εξετάζονται επίσης οι επαναστατικές αλλαγές που εισήγαγε ο Beethoven και η εξέλιξη της συμφωνίας σε προγραμματικό και ποιητικό περιεχόμενο. Συζητούνται επίσης οι διαφορές ανάμεσα στους συνθέτες, καθώς και το πρόβλημα για τη μίμηση του προτύπου. Με βάση τα αισθητικά κριτήρια της μορφής, της έκφρασης και του περιεχομένου, το άρθρο πραγματεύεται έργα των Haydn, C. Baguer, S. Welsey, Beethoven, F. Ries, J. W. Kalliwoda, Berlioz, N. Burgmüller, Mendelssohn και άλλων.
© Περιοδικό «Μουσικολογία»