Το άρθρο αναφέρεται στο πρόβλημα της πρακτικής εκτέλεσης της βυζαντινής μουσικής. Η συγγραφέας εξετάζει τις λιγοστές πηγές και μαρτυρίες που αφορούν τον πολυφωνικό αυτοσχεδιασμό μετά το 10ο αιώνα και θέτει σημαντικά ερωτήματα σχετικά με τη σύνδεση μιας σημειογραφίας που υποβοηθούσε τη μνήμη και την πρακτική του μουσικής εκτέλεσης, λαμβάνοντας υπόψη αποδείξεις από τις θεωρητικές και πρακτικές πραγματείες της Δύσης. Στόχος της είναι να δείξει – λαμβάνοντας υπόψη αισθητικά και τεχνικά χαρακτηριστικά, καθώς και ιστορικά γεγονότα – ότι υπάρχει ένα νήμα που συνδέει την αρχαία ελληνική, τη βυζαντινή και την πρώιμη δυτικοευρωπαϊκή μουσική.
© Περιοδικό «Μουσικολογία»