Η εποχή της «Δημοκρατίας της Βαϊμάρης» (1918-1933) υπήρξε μια εξαιρετικά γόνιμη περίοδος πολιτιστικής δραστηριότητας. Το παρόν άρθρο, ξεκινώντας από την όπερα Intermezzo (1923-1924) του Richard Strauss, εστιάζει στα οπερατικά έργα των P. Hindemith, E. Krenek και K. Weill της περιόδου αυτής, διερευνώντας και εντοπίζοντας τις καταβολές και τα ιδιωματικά-υφολογικά χαρακτηριστικά και περιγράφοντας τα ιστορικο-κοινωνικά συμφραζόμενα της οπερατικής ανανέωσης και μεταρρύθμισης που λάμβανε χώρα εκείνο τον καιρό στην Γερμανία. Περαιτέρω, αναλύονται η τάση της «Νέας Αντικειμενικότητας», το άνοιγμα στο ευρύ κοινό και η ολοκληρωτική χρήση της τέχνης, καθώς και ο επαναπροσδιορισμός και η επανεδραίωση των συστατικών για την όπερα στοιχείων κατά την διάρκεια της συγκεκριμένης αυτής περιόδου.
© Περιοδικό «Μουσικολογία»