Συγκρίνοντας όψεις της μουσικής ιστοριογραφίας
Στο άρθρο αυτό γίνεται μια αναδρομή στην μουσική ιστοριογραφία (από τα τέλη του 17ου αιώνα ώς τις αρχές του 21ου) με σκοπό να κατανοηθούν τα αίτια της αντίδρασης των νέων μουσικολόγων στην “παραδοσιακή”, όπως την αποκαλούν, ιστοριογραφία. Υποστηρίζεται ότι το πρόβλημα των νέων μουσικολόγων είναι το πόσο οι ίδιοι ήταν ποτισμένοι με την γερμανική ιστοριογραφία του 19ου αιώνα, γιατί οι συλλήψεις στις οποίες αντιδρούν (όπως η τελειότητα του έργου τέχνης, η λατρεία του μεγάλου συνθέτη, η επακόλουθη κυριαρχία της μουσικής ζωής και παιδείας από το σταθερό λεγόμενο ρεπερτόριο και όλες οι συνέπειές της) συναντώνται για πρώτη φορά στην γερμανική μουσική ιστοριογραφία του 19ου αιώνα. Δείχνουμε πως η μουσική ιστοριογραφία των προηγούμενων αιώνων και η μη γερμανική του 19ου αιώνα έχουν γνωρίσματα που οι νέοι μουσικολόγοι πρότειναν για την ανανέωση της δυτικής μουσικής ιστοριογραφίας. Όντως, στην μουσική ιστοριογραφία του 21ου αιώνα, ο συνθέτης έχει τεθεί πάλι στο περιθώριο της ιστορίας. Δίδεται η αίσθηση πως η πορεία της μουσικής ιστοριογραφίας έχει διαγράψει έναν κύκλο, η ολοκλήρωση του οποίου επιτρέπει να γίνεται συζήτηση για το “τέλος της ιστορίας της μουσικής” (κατά το τέλος της ιστορίας [Φουκουγιάμα] και το τέλος της τέχνης [Ντάντον]).
© Περιοδικό «Μουσικολογία»