Ο λόγος και ο ήχος: οι “συναισθηματικοί οδοδείκτες” στην ατομική και πολιτισμική διαδρομή του Ίωνα Ζώτου
Την πνευματική παραγωγή του Ίωνα Ζώτου, όπως αυτή έχει κατατεθεί στα δημοσιευμένα κείμενά του αλλά και στα χειρόγραφα κατάλοιπά του, προσδιόρισε η σταθερή προσήλωσή του στην ισότιμη σχέση ανάμεσα στον λόγο και στον ήχο, ως δύο ισότιμους κώδικες που συνθέτουν το διφυές μέσον έκφρασης του δημιουργού. Με τον τρόπο αυτό, ο Ίων Ζώτος δήλωνε τη συνειδητή στάση του φιλολόγου στη διάθεση της μουσικής με θεωρητικές προσεγγίσεις σε ένα ευρύτατο φάσμα ζητημάτων, από την πολιτισμική παραγωγή του 17ου και του 18ου αιώνα μέχρι τη σύγχρονη έντεχνη μουσική έκφραση.
Σε αυτό το πλαίσιο, τεκμήρια παρουσίας του Ίωνα Ζώτου αποτελούν τα κείμενά του για την εκκλησιαστική μουσική του μπαρόκ με εστίαση στον Claudio Monteverdi (1567-1643), για την όπερα Ξέρξης του Georg Friedrich Händel (1685-1759) και για την όπερα Βασιλιάς Πρίαμος του Sir Michael Tippett (1905-1998), για τον ποιητή, πιανίστα και συνθέτη Clement Harris (1871-1897), για τον Κ. Π. Καβάφη (1863-1933) και για τον Διονύσιο Σολωμό (1798-1857), ή για τη σχέση του Honoré de Balzac (1799-1850) με τη μουσική δημιουργία. Στην ίδια ατμόσφαιρα εντάσσεται και η «παρουσία» του Ίωνα Ζώτου ως προσωπείου ή χαρακτήρα στο λιμπρέτο για όπερα (δεν είναι γνωστό αν έχει γραφεί μουσική) με τον τίτλο La vita Alexandrina του κοσμοπολίτη αλεξανδρινού, συρολιβανέζικης προέλευσης συγγραφέα Bernard de Zogheb (1924-1999).
© Περιοδικό «Μουσικολογία»