Το άρθρο αυτό εισάγει μια μεθοδολογική καινοτομία για τον ελληνικό χώρο. Εδώ, οι δυνατότητες χρονικής διαμόρφωσης του τονικού υλικού και οι διαδικασίες της στα μουσικά έργα ανάγονται σε βάσεις της χρονικής εξέλιξης που είναι κοινές προς λογοτεχνικά είδη. Με τον τρόπο αυτό τεκμηριώνεται ο προσανατολισμός της μουσικολογικής αισθητικής προς μεθόδους της φιλολογίας και της κριτικής της λογοτεχνίας. Η εργασία αποτελεί μια προσπάθεια να τυποποιηθούν δομικές και μορφικές διαδικασίες της μουσικής σε σχέση με τη λογοτεχνία και να αναζητηθεί ένα κοινό αφηγηματολογικό σύστημα αναφοράς. Επανασυνθέτει στρουκτουραλιστικές, φορμαλιστικές και σημειολογικές θεωρίες κάτω από ένα αίτημα διερεύνησης καλλιτεχνικών περιεχομένων. Διασυνδέει, παράλληλα, την ανάλυση των μορφών με ιδεολογικά και κοινωνικά περιεχόμενα, ανακεφαλαιώνοντας πλευρές των θεωριών που αναφέρθηκαν.
© Περιοδικό «Μουσικολογία»