Το άρθρο αναφέρεται κυρίως στην ανάλυση στοιχείων που αναδεικνύουν το έργο του Mahler ως ένα σύγχρονο έργο. Έννοιες, όπως αυτή της «νοσταλγίας» και ενός «μουσικού πλουραλισμού», αναπτύσσονται σε σχέση με χαρακτηριστικά ύφους του Jugendstil, καθώς και η σχέση τους προς την έννοια της «αποξένωσης». Συγκριτικές διαστάσεις των έργων του Mahler και του Strauss, ως αντιπροσωπευτικών συνθετών της εποχής της μετάβασης από τον 19ο στον 20ό αιώνα, εξετάζονται υπό το πρίσμα του εντοπισμού αισθητικοτεχνικών στοιχείων που παραπέμπουν σε έναν τύπο πλουραλισμού συνθετικών μέσων, ως διάλυσης της συμβατικής μουσικής γλώσσας.
© Περιοδικό «Μουσικολογία»