Στο άρθρο αυτό αναλύεται από κοινωνιολογική σκοπιά η άποψη για τη μουσική ως επιστήμη. Υποστηρίζεται ότι η άποψη αυτή πηγάζει από την ανάγκη υπέρβασης ενός στερεότυπου που κυριαρχεί στις νεωτερικές κοινωνίες. Πρόκειται για το στερεότυπο της τέχνης ως πολυτέλειας. Υποστηρίζεται επίσης ότι τόσο το στερεότυπο αυτό, όσο και η άποψη για τη μουσική ως επιστήμη απορρέουν από τις σχέσεις αποξένωσης στο πεδίο του πολιτισμού και έχουν αρνητικές συνέπειες για τη μουσική εκπαίδευση, αλλά και για την καλλιτεχνική ζωή γενικά. Στη βάση αυτή αναλύονται τα παράδοξα της μουσικής εκπαίδευσης στη χώρα μας και δίνεται έμφαση στο γεγονός ότι το στερεότυπο για την καλλιτεχνική εκπαίδευση ως είδος πολυτελείας έχει αναχθεί σε βασική αρχή τόσο της εκπαιδευτικής πολιτικής, όσο και της πολιτικής που ακολουθείται στον τομέα του πολιτισμού. Το γεγονός αυτό επαληθεύεται από δεδομένα που συλλέχθηκαν με εμπειρική έρευνα πεδίου σε μουσικά εκπαιδευτήρια, αλλά και από μια ποσοτική ανάλυση του προγράμματος που ακολουθεί το κοινό σχολείο. Τέλος, υποστηρίζεται ότι οι σύγχρονες πολιτισμικές εξελίξεις απαιτούν έναν τύπο εκπαιδευτικής και πολιτιστικής πολιτικής που είναι ασύμβατος με το στερεότυπο για την τέχνη ως πολυτέλεια.
© Περιοδικό «Μουσικολογία»