Το ερώτημα κατά πόσον η διδασκαλία της μουσικής θεωρίας στο Βυζάντιο – στο πλαίσιο του ανώτερου κύκλου σπουδών (Quadrivium) – είχε κάποια σχέση με την μουσική πρακτική της ιδίας εποχής, η οποία αντιπροσωπεύεται από τις πραγματείες περί της εκκλησιαστικής μουσικής και από τις καταγεγραμμένες μουσικές πηγές, έχει καταστεί κατά καιρούς αντικείμενο συζήτησης. Στα Αρμονικά του Μανουήλ Βρυεννίου, η κλασσική ελληνική μουσική θεωρία συνδέεται σε ορισμένες περιπτώσεις με την ορολογία της βυζαντινής εκκλησιαστικής μουσικής· μια ερμηνεία αυτών των χωρίων, εστιασμένη στα μουσικά δεδομένα αυτά καθ’ εαυτά, οδηγεί σε σημαντικά συμπεράσματα. Σε αυτό το πλαίσιο, κεντρικό ζήτημα συνιστά η περιγραφή των αρχαίων ελληνικών τρόπων κατ’ αντιστοιχίαν προς τους βυζαντινούς ήχους.
© Περιοδικό «Μουσικολογία»